we zaten aan de Waterweg
en keken naar de meeuwen
en de wolken leken schepen
ik zei
dit is het eindpunt van bronnen
beken en regen van vijf volken
om het warme lichaam te verlaten
nee zei jij
dit is de onrust van het water
om te stromen
van het ene naar het ander
en je handen daalden
langs de zomen van mijn jas
in ieder geval
houden zij elkaar in leven
zuchtte ik in je hals
terwijl de zon trachtte door te breken
Copyright Bertus Pieters 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten