en zo is de zomer weer uit
het ratelt op straat en het stormt
tot op laat
in de avond een steen door de ruit
en de zomer is weer uit
en dan weer de klok die zo ijverig luidt
de vogel die gaat - we kennen dat nu wel –
zonder weer of maat
en dan grijpt de herfst weer zijn buit
terwijl de klok zo eindeloos luidt
de oude soldaten zijn niet meer te stuiten
hun ranzige kleren strak
om hun onverwoeste lijven
die niet meer zijn te stuiten
al zwervend denken zij aan een goed wijf
dat ze lief willen hebben en haten
en dat hen grijpt bij de kuiten
zo denken zij zich een goed wijf
Copyright Bertus Pieters 2012
